พระราชาผู้เสวยเหี้ย

น้อง: พี่ วาดรูปประกอบนิทานหน่อยดิ เอาไปส่งครู

พี่: ไหนๆ มีไรมั่ง เอาเรื่องมาดูดิ๊ (นั่งอ่าน) เห้ย เอาจริงเด่ะ

น้อง: จริงดิพี่ อย่าถามไรนะ พ่อของอาจารย์เป็นคนแต่งเรื่องอีกที

พี่: เสียเวลาทำมาหากินกูนะเนี่ย

น้อง: ไม่ทำก็อย่าทำ

พี่: ทำก็ได้(แสด)

อ่านเนื้อเรื่องแล้วก็อย่าคิดมากนะครับ ผมก็งงเหมือนกัน อ้อ คำบรรยายเนี่ย ผมแต่งใหม่ เน้นฮาอย่างเดียว

แต่จริงๆเรื่องนี้ ก็พอมีสาระอยู่นะ

พระราชาผู้เสวยเหี้ย

กาลครั้งหนึ่งมีราชกุมารตกยากพระองค์หนึ่ง เสด็จประพาสป่ากะเมียสองคน ไม่มีองค์รักษ์ (สงสัยจะทรงเป็นลูกเมียน้อย)
แล้วนายพรานก็ถวายเหี้ยย่างให้ทรงเสวย เมียพระองค์ก็รับไว้ (ถามว่าทำไมต้องเป็นเหี้ย มันก็บอกไม่รู้)

ครั้นพอถึงสระโบกขรณี (สระบัว) เมียเจ้าชายเห็นน้ำใสจึงลงสรง เสด็จพี่ได้ใจจึงทรง แดกเหี้ยคนเดียวไม่เหลือเลย

เสด็จน้องสรงน้ำมาเหนื่อยๆ จะคลายเมื่อยด้วยเหี้ยย่างรสหวาน เสด็จพี่บอกเหี้ยย่างอันตรธาน มันเลื้อยผ่านจอมปลวกหายลับตา

พอกษัตริองค์เก่าเขามอดม้วย เจ้าชายฟลุกโชคช่วยได้ครองราช มีสมบัติมากมายใช้ไม่ขาด แต่ไม่อาจสนใจในภรรยา
เสื้อตัวเก่าใส่เดินป่า คราที่แล้ว อันเมียแก้วซักแล้วใส่ จนส่ายหน้า

อำมาตย์เห็นเอ๊ะทำไม สมบัติภัสดา ไม่ตกมาถึงเมียยากที่อยู่กัน

จึงกราบทูลขึ้นไปด้วยใจซื่อ ภรรยาพระองค์คือคู่ทุกข์ยาก
ใยพอได้ดีผ่านพ้น ความลำบาก ทรัพย์สมบัติที่มีมาก ไม่แบ่งเธอ

องค์รานีได้ทีมีคนหนุน ทวงบุญคุญเรื่องเก่าเว้าซื่อๆ แดกเหี้ยย่างคนเดียวไม่หาหรือ ผัวยังตีหน้าซื้อเหี้ยหนีไป

เหี้ยปรุงสุกที่ไหนจะเดินได้ แต่ก็ปล่อยด้วยไม่อยากถือสา แสนน้อยใจในโชคและชะตา มีผัวเป็นราชาแต่งกจัง

อมาตย์ใหญ่ได้ฟังนั่งทูลตอบ (ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา)

อยู่กับใครให้ห่วงใยใส่ใจนา ผิดก็อย่าถือสายกโทษกัน

เป็นไม้ใหญ่หากไร้ซึ่งดอกผล นกก็บ่นอยู่ไม่ได้จากไกลหนี ภรรยา ควรดูแลแก่สามี
และสามีควรที่จะเลี้ยงดูเมีย

พระราชาได้ยินดังนั้นเกิดละอายใจ ยกเงินให้อมาตย์เป็นรางวัลและปูนบำเน็จแก่รานีให้สมศักดิ์ศรี

จบแล้ว ภาพสุดท้ายขี้เกียจแล้ว สไตล์เลยโดดจากภาพก่อนๆ กั่กๆ