ถ้อยระบายของชายตัวเขียว

เรื่อง: judas

ภาพ: opt

.

.

.

.

.

ตอนที่ 1

.

.

.

เปาะ แปะ เปาะ แปะ

.

ยุงชุมจัง

.

ผมเอามือเขียวๆที่มียางเหนียวๆลูบเอาซากยุงออกจากผิวหนังลื่นๆ

.

มันก็ออกจะเสี่ยงอยู่เหมือนกัน ที่ผมออกมานอนคุดคู้บนศาลารอรถข้างทางนี่ ใครอาจจะออกมาเห็นเข้าก็ได้ ถึงมันจะดึกแล้วก็เถอะ

.

แต่ผมก็อยากที่จะเข้าใกล้หมู่บ้านขึ้นมาอีกนิด ได้ใกล้ๆแสงไฟขึ้นอีกหน่อย

.

มันอบอุ่นดี

.

.

.

.

นี่กี่วันแล้วนะ

.

ผมยกนิ้วที่มีข้างละสี่นิ้วขึ้นมานับ

.

ถ้าให้เขียนเป็นภาษาโลกมนุษย์ก็ 15 วัน

.

ถ้าเป็นภาษาบ้านผมก็ 17 วัน

.

อ๋อ ผมลืมบอกไปสินะ

.

ว่าที่ที่ผมจากมาน่ะ เค้าใช้เลขฐานแปดกัน

.

.

.

.

ยานตกกลางไร่ข้าวโพด

.

ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก ระบบนิรภัยในยานได้รับการออกแบบมาอย่างดี

.

แต่ตัวยานเสียหายหนักเอาเรื่อง ที่แย่หนักคือระบบสื่อสารกับยานแม่พัง

.

ผมทดลองแกะๆซ่อมๆอยู่สี่วัน ทำท่าจะมีความหวังว่าจะซ่อมได้ อย่างน้อยก็น่าจะพอติดต่อกับยานแม่ได้

.

ดันโชคร้ายสุดๆ ที่มีคนมาเจอยานผม แล้วก็ลากไปไหนก็ไม่รู้ ท่าทางแตกตื่นกันใหญ่

.

ดีนะที่ผมออกไปหาน้ำกินที่แอ่งน้ำไกลออกไป ไม่งั้นคงโดนจับไปพร้อมกับยาน

.

.

.

.

หลังจากนั้นก็มีคนมาค้นหาตัวผมนะ

.

แต่เค้าหาไม่เจอหรอก

.

ผมตัวไม่ใหญ่ สูงแค่เอวพวกคุณเอง

.

แค่ผมซ่อนเงียบอยู่ในไร่ข้าวโพดก็ลำบากที่จะมองเห็นแล้วหละ

.

.

.

.

ปัญหาใหญ่นอกจากเรื่องจะกลับบ้านยังไงคือเรื่องอาหาร

.

ผมกินอาหารที่พวกคุณกินกันได้อยู่นะ

.

แต่ปัญหาคือจะหาอาหารมาจากไหนแค่นั้นแหละ

.

ไอ้ครั้นจะให้ไปด้อมๆจับปูจับปลากินรึก็ลำบาก

.

เกิดงูเงี้ยวกัดตายขึ้นมาก็ไม่ได้กลับดาวกันพอดี

.

.

.

.

ผมทนหิวอยู่ได้สี่วัน หัวใจที่อกข้างซ้ายก็หยุดเต้น

.

นี่ดีนะที่อีกดวงที่อกข้างขวามันยังทำงานปกติน่ะ

.

เช้าวันที่ 5 ผมนอนพะงาบๆ น้ำเหนียวๆไหลเยิ้มทั่วตัวอยู่ริมถนนลูกรัง

.

ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงตายแน่ๆ

.

พอถึงเวลาจริงๆผมก็ไม่ได้กลัวตายสักเท่าไหร่หรอกนะ

.

แค่รู้สึกใจหาย

.

ผมอยากกลับไปตายที่บ้าน..

.

.

.

.

แต่วันนั้นโชคดี มีมนุษย์หัวล้านๆนุ่งชุดเหลืองๆผ่านมา

.

พวกคุณเรียกกันว่าพระ? ใช่ไหม? ผมคงจำไม่ผิด

.

พระหยุดมองผม ผมก็มองท่านทั้งๆที่นอนหมดแรงอยู่นั่นแหละ

.

ถ้าเป็นธรรมดาผมคงหนีไปแล้ว แต่ตอนนั้นผมหนีไม่ไหวจริงๆ

.

ผมคิดว่าตอนนั้นท่านคงรู้แล้วหละว่าผมเป็นมนุษย์ต่างดาว ข่าวออกจะดัง

.

แต่ท่านก็ไม่ยักกะตกใจแฮะ

.

พระมองผมนิ่งๆอยู่สักพัก

.

แล้วก็เปิดกระป๋องใบโตๆดำๆที่อุ้มมาด้วย หยิบข้าวมากำมือนึง ต้มจืดอีกถุงนึง มาวางไว้ข้างๆผม แล้วท่านก็เดินไป

.

ผมกัดก้นถุงแกงจืดดูดกินทั้งน้ำ ทั้งเนื้อ

.

นั่นแหละที่ทำให้ผมรอดตายมาได้

.

.

.

.

ตั้งแต่วันนั้น ผมก็มาดักรอพระที่เดิมทุกวันท่านก็แบ่งอาหารในกระป๋องมาให้ทุกวัน

.

เออ..

.

ตอนนี้ผมกินข้าวเป็นแล้วนะ

.

.

.

.

ภาษามนุษย์ผมพอรู้มั่ง งูๆปลาๆให้คล่องเลยคงไม่ได้ เพราะมนุษย์มีภาษาเยอะ พวกผมก่อนมาทำงานก็ต้องเรียนกันคนละหลายๆภาษาตามแต่บริเวณที่จะไปทำงาน

.

ผมรู้หมดนะ ทั้งภาษาจีน ไทย เขมร ลาว พม่า มลายู

.

แต่ก็อย่างที่บอกไม่คล่องสักภาษา

.

ฟังได้อ่านได้ แต่จะให้พูดก็ยังขัดๆเขินๆอยู่

.

กลัวสำเนียงไม่ได้น่ะ

.

.

.

.

เปาะ แปะ เปาะ แปะ

.

.

ยุงชุมชะมัด

.

ผมมองดูดาวบนฟ้า

.

คุณรู้จักดาวนายพรานกันใช่ไหม

.

ดาวของผมน่ะ อยู่แถวเข็มขัดนายพราน ถ้ามองจากโลกนะ

.

นี่ผมยังนึกไม่ออกเลย ว่าจะกลับบ้านยังไงดี ยานก็ไม่มีแล้วด้วย

.

ตอนอยู่ที่โน่นน่ะ ผมไม่เคยรักดาวของผมมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ

.

ไอ้นั่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็แย่

.

แต่ตอนนี้..

.

.

อะไรๆเกี่ยวกับดาวผม มันก็เหมือนจะดูดีไปเสียทั้งนั้น

.

.

.

.

ก่อนผมมา มีหลายคนเคยถามว่าทำไมผมชอบเดินทาง เดินทางเพื่ออะไร

.

ผมตอบอะไรที่เท่ห์ๆไปตั้งหลายอย่างแน่ะ

.

ผมออกเดินทางเพราะความรักในการผจญภัย เพื่อแสวงหาความท้าทาย ไปเพื่อการค้นพบสิ่งแปลกๆใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิม สวยงามกว่าเดิม หรือเพราะเพื่อต้องการเรียนรู้อวกาศที่กว้างใหญ่ ฯลฯ

.

แต่ตอนนี้ ถ้าใครมาถามผมตอนนี้ด้วยคำถามเดิมนะ

.

ผมจะบอกว่า

.

.

ผมออกเดินทาง เพื่อที่จะได้เรียนรู้ตัวเอง

.

ผมออกเดินทาง เพื่อที่จะค้นพบความสวยงามในสิ่งเดิมๆเก่าๆ ที่คุ้นชินและจำเจ

.

ผมออกเดินทาง เพื่อที่จะได้ “เห็น” ในสิ่งที่เคย “มอง” แต่ไม่เคย “เห็น”

.

ผมออกเดินทาง เพื่อที่จะได้พบกับ “ความรัก” ที่ไม่เคยรู้ว่ามี ซ่อนอยู่ข้างในใจของผม

.

.

.

.

ที่จริงแล้ว..

.

ผมออกเดินทาง เพื่อที่จะได้กลับไป

.

.

.

.

แต่ว่าผมจะกลับไปยังไง ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน...

.

.

.

ตอนที่ 2

.

.

แสงจันทร์ส่องลอดช่องระหว่างเสาไม้ฉายเข้ามาที่ใต้ถุนศาลาวัด

.

อีกกี่วันนะ นับนิ้วแปดนิ้วของผมดู

.

เหลืออีก 7 วันแค่นั้นเอง

.

.................................

.

ประแจ ไขควง อุปการณ์ต่างๆทั้งหลายของโลกมนุษย์นี่จับลำบากชะมัด

.

ทุกอย่างเหมือนถูกออกแบบมาให้ใช้ร่วมกับนิ้วหัวแม่มือทั้งหมด

.

ผมไม่มีนิ้วสั้นๆ ที่แข็งแรงแบบหัวแม่มือ ตรงริมสุดด้านในของมือก็เป็นแค่นิ้วที่ยาวๆเท่าๆกับนิ้วอื่น ไม่ได้แข็งแรงไปกว่ากันนัก

.

ก็ลำบากอยู่เหมือนกันในตอนแรกๆ แต่ตอนนี้เริ่มชิน..

.

.
.

ผมกำลังซ่อมยานของผมอยู่

.

ซ่อมมันด้วยความหวังที่จะได้กลับบ้าน

.

หลังจากยานของผมถูกยึดไปเมื่อสามสี่เดือนก่อน ก็มีข่าวจากทางราชการออกมาว่า ยานของผมเป็นของปลอม เป็นของแหกตา

.

มีการเอามาออกทีวีด้วยนะ ผมดูจากทีวีที่วัด มีพิธีกรรายการโน้นรายการนี้มาถ่ายทำกันด้วย หัวเราะกันใหญ่ ทำนองว่าใครกันนะที่เชื่อว่าไอ้ยานหน้าตาเหมือนของเล่นนี่เป็นยานจริง

.

สุดท้ายหลวงพ่อเลยทำเรื่องขอไปกับทางการ ว่าจะเอายานที่ว่าของเล่นนี่มาตั้งโชว์ไว้ที่พิพิธภัณฑ์ที่วัดได้ไหม แล้วเรื่องก็ถูกอนุมัติอย่างง่ายดาย

.

“ของเล่นชัดๆ ใครมันบ้าเชื่อว่าเป็นของจริงนะ” เจ้าหน้าที่ที่เอายานผมมาส่งให้ที่วัด หัวร่อกันอีกยกใหญ่ก่อนที่จะลาหลวงพ่อกลับไป

.

มนุษย์นี่ก็แปลกนะ

.

เค้าคิดว่ายานของผมเป็นของเล่น เพียงเพราะหน้าตามันไม่เหมือนกับสิ่งที่เค้าคิดว่า “ของจริง” นั้นควรจะเป็น

.

ทำไมเค้าไม่เคยฉุกใจคิดกันบ้าง ว่าภาพของจริงที่เค้าคิดเอาเองนั้น มันอาจไม่จริง?

.

แต่ก็อย่างว่าแหละ นี่ก็คือนิสัยของมนุษย์บนโลกใบนี้ตามที่ผมเรียนมาไม่ใช่หรือ

.

โลกที่เมื่อมันหมุนรอบตัวเองและเคลื่อนไปรอบดวงอาทิตย์ คนบนโลกกลับมองเห็นว่าดวงอาทิตย์นั้นหมุนขึ้นลงวนเวียนอยุ่รอบโลก

.

ทั้งๆที่ตำราทุกเล่มที่โลกนี้มีก็บอกอยู่ทนโท่ว่าโลกเป็นแค่บริวารของดวงอาทิตย์

.

แต่เนื้อแท้ของมนุษย์ก็มักหลงลืม ยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่งอยู่ดี

.

.

บางคนบอกว่าความไม่รู้นั้นคือความโง่

.

แต่ผมว่าความ “หลงผิด” ต่างหาก คือความโง่ที่แท้จริง

.

เพราะมันจะทำให้คุณมองไม่เห็นอะไรเลย แม้ว่าสิ่งนั้นมันจะอยู่ตรงหน้าคุณก็ตาม

.

.

หลวงพ่อเอายานมาไว้ที่ใต้ถุนศาลา ที่เป็นพิพิธภัณฑ์พื้นบ้าน ตามที่ได้แจ้งกับทางการ

.

แต่ที่หลวงพ่อไม่ได้แจ้งกับทางการคือ หลวงพ่อให้กุญแจผมไว้ พร้อมทั้งเจียดเงินไปซื้อเครื่องมือช่างที่จำเป็น เท่าที่ผมพยายามวาดรูปให้ท่านดูมาให้ผม

.

เครื่องมือซ่อมแซมบางอย่าง ก็พอมีหลงเหลืออยู่บ้างในยาน

.

อ้อ ผมลืมบอกไป ผมแอบมาอาศัยอยู่ในวัดนานแล้วหละ

.

หลวงพ่อจัดที่พักเป็นกุฏิพระเก่าๆที่ไม่มีใครอยู่ให้ผมพัก แล้วให้ผมออกมาเฉพาะกลางคืน จะได้ไม่มีปัญหา อาหารการกิน ท่านก็เจียดไปวางไว้หน้ากุฏิด้วยตัวเองทุกวัน

.

ผมซาบซึ้งจนไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้ผมสวดมนต์ได้แล้วนะ หลวงพ่อท่านสอนบทง่ายๆสองสามบทให้

.

.

.

.

ตั้งแต่ได้ยานกลับมา ความหวังที่จะได้กลับบ้านของผมที่เคยเหือดแห้งไปก็กลับคุโชนขึ้นอีกครั้ง

.

จากเดิมที่หมดหวัง ผมเริ่มปรับตัวกับโลกใบนี้ได้ เริ่มกินได้มากขึ้น เริ่มนอนหลับได้นานขึ้น เริ่มเรียนรู้ที่จะรักโลกใบนี้มากขึ้น

.

เค้าเรียกว่าการ “ทำใจ” มั้ง จนผมคิดว่า

.

ผมคงพออาศัยอยู่บนโลกใบนี้ได้..ตลอดไป

.

.

แต่พอยานมาอยู่ที่วัด ผมก็กลับรู้ตัว ว่าผมไม่มีวันอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกต่อไป

.

ผมไม่มีวันนั่งมองยานแล้วมีความสุขกับโลกใบนี้ได้อีกแล้ว

.

ผมต้องไป ผมต้องกลับบ้าน

.

.

.

ผมเริ่มซ่อมยานตลอดคืน และนอนในช่วงกลางวัน

.

จากการเช็คสภาพยานและเชื้อเพลิง สารกัมมันตภาพที่เหลืออยู่เพียงพอให้ใช้บินได้อีกนิดเดียวเท่านั้น

.

เป้าหมายของผมคือสถานีสำรวจที่ใกล้ที่สุด ที่พวกผมมาตั้งทิ้งไว้ สถานีที่ไททัน ดวงจันทร์ดวงที่ใหญ่ที่สุดของดาวเสาร์

.

ถ้าผมไปถึงที่นั่นได้ ผมก็จะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังยานแม่ที่ออกไปจากระบบสุริยะจักรวาลแล้วได้

.

เครื่องส่งสัญญาณที่ตัวยานของผมมันพังยับเกินเยียวยาแล้ว

.

จากเชื้อเพลิงที่เหลือน้อย ผมนั่งคำนวณอยู่ครึ่งค่อนวัน ได้ผลออกมาว่า ผมไม่มีทางขับยานออกพ้นเขตแรงโน้มถ่วงโลกได้เลย

.

ผมเกือบหมดหวัง ถ้าไม่เห็นข่าวว่าจะมีสุริยุปราคา

.

.

.

สุริยุปราคา คือการที่ดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์และโลกซ้อนทับอยู่บนเส้นตรงเดียวกัน

.

พูดให้ง่ายคือ ถ้ามองจากโลก จะเห็นเป็นดวงจันทร์อยู่ในแนวเดียวกับดวงอาทิตย์

.

ซึ่งตรงจุดนั้น แรงดึงดูดของดวงจันทร์กับดวงอาทิตย์จะบวกกันพอดี

.

ถ้าผมออกยานตรงช่วงเวลานั้น มุ่งหน้าเข้าหาทิศสุริยุปราคา แรงดึงดูดนั้นจะหักล้างกับแรงโน้มถ่วงโลก ถึงจะไม่มาก แต่ก็น่าจะมากพอให้ยานผมหลุดออกไปได้ โดยมีพลังงานเหลืออยู่นิดหน่อยหรือไม่เหลือเลย

.

แต่การเดินทางเป็นเส้นตรงในอวกาศไม่ต้องใช้พลังงานอยู่แล้ว

.

ผมแค่ปรับทิศยานตอนก่อนหลุดจากโลกให้หันหน้าไปทางดวงจันทร์ไททันให้ได้เป็นพอ

.

แล้วแรงเฉื่อยของยานกับคอมพิวเตอร์นำทางคงพาผมไปถึงได้ไม่ยาก

.

.

.

ผมคำนวณแล้วคำนวณอีก

.

ลงมือซ่อมอย่างเอาเป็นเอาตาย เวลาน้อยลงเรื่อยๆ

.

บางคืนผมหลับคายาน เช้ามาหลวงพ่อต้องอุ้มผมไปนอนในกุฏิก่อนที่ท่านจะออกบิณฑบาตเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า

.

สุริยุปราคาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หนังสือพิมพ์ ทีวีเริ่มประโคมข่าวกันใหญ่

.

ยานผมคืบหน้าไปไม่มาก ผมไม่แน่ใจเลยสักนิด ว่าผมจะทำมันเสร็จทันเวลา

.

ที่ข้างกำแพงวัด มีคนเอาโปสเตอร์หนังมาแปะ ผมไปเดินเล่นกลางดึกคืนหนึ่งเพื่อยืดเส้นยืดสายจากงานซ่อมเลยไปเจอเข้า โปสเตอร์ใบนั้นเขียนว่า

.

“ Get Rich, Or Die Tryin’ ”

.

ผมฉีกเอามาแปะที่ข้างยาน ขีดคร่อมคำว่า “Rich” เพราะผมไม่ต้องการรวย

.

แล้วเขียนใหม่เป็น

.

“Get It, Or Die Tryin’ ”

.

ถ้าผมซ่อมมันไม่เสร็จทันเวลา ผมก็ยอมตายมันอยู่ข้างยานนี่แหละ

.

.

กี่คืนแล้วนะที่ผมไม่ได้นอน

.

สามคืน สี่คืน ห้าคืน ผมจำไม่ได้ เหมือนว่ามันเบลอไปหมด

.

หลวงพ่อเดินมาดูเป็นระยะ แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามอะไร ผมคิดว่าท่านคงเข้าใจ

.

.

คุณรู้ไหม เส้นแบ่งระหว่างความสำเร็จกับความล้มเหลวน่ะ มันเป็นแค่เส้นบางๆแค่นั้นเอง

.

คนที่ทำสำเร็จคือคนที่ก้าวข้ามเส้นบางๆนั้นไปได้ แม้เพียงแค่เซ็นต์เดียวก็ตาม

.

ขณะที่คนล้มเหลว อาจเป็นคนที่ขาดไปแค่เซ็นต์เดียวก็จะข้ามเส้นนั้นได้

.

ความเป็นจริงก็คือ เรื่องราวในจักรวาล ไม่ได้ต่อเนื่องเป็นเส้นตรงไปเรื่อยๆ แต่ขยับเป็นลำดับขั้นแบบขั้นบันได

.

มีแค่ได้ กับ ไม่ได้

.

“เกือบได้” ไม่ได้มีความแตกต่างกับ “ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง”

.

“ได้แบบฉิวเฉียด”กับ “ได้แบบสบายๆ” ก็ไม่ได้ต่างกัน

.

ผมวางเดิมพันทั้งหมดที่ผมมี เพื่อก้าวข้ามเส้นบางๆที่ว่าให้ได้ ซ่อมยานให้เสร็จทันเวลา

.

.

.

ตีห้าของวันที่จะเกิดสุริยุปราคา ผมซ่อมมันเสร็จ

.

เสียงหลวงพ่อทำวัตรเช้าแว่วมา ผมนั่งยองๆพนมมืออยู่ข้างยาน

.

น้ำตาไหล ไม่รู้ทำไม

.

.

.

.

สายวันนั้น หลังจากผมกินข้าวอิ่ม หลวงพ่อก็มาช่วยลากยานไปไว้ที่ป่าช้าหลังวัด เพื่อรับประกันว่าจะไม่มีใครมาเห็น

.

ทุกอย่างพร้อม เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง สุริยุปราคาเต็มดวงจะเกิด

.

ผมเข้าไปกราบเท้าหลวงพ่อ

.

ท่านให้พรผมเป็นภาษาบาลี

.

ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี ผมเลยสวดอะระหังสัมมาให้ท่านฟังจนจบ

.

ท่านลูบหัวผมแบบเอ็นดู

.

“ไปดีนะ ไอ้เขียว” ท่านพูดแล้วหันหลังเดินจากไป ปล่อยผมไว้ลำพังกับยาน

.

.

.

ตอนนี้ผมนั่งรออยู่ในยานเรียบร้อย ดูนาฬิกานับถอยหลัง

.

มองออกจากหน้าต่างเห็นโปสเตอร์ “Get It, Or Die Tryin’ ” ปลิวหลุดไปตามลม

.

“5-4-3-2-1”

.

.

ฟ้ามืดแล้ว

.

เสียงประทัดดังลั่น

.

นกบินกลับรังกันเป็นหมู่

.

ผมกำลังจะกลับบ้าน

.

.

.

ยานผมพุ่งทะยานวาบขึ้นไปในอากาศ สูงขึ้น สูงขึ้น เหมือนใครบางคนจุดพลุไฟขึ้นฟ้า

.

ในห้องนักบิน ตัวยานเสียดสีกับบรรยากาศโลกจนเสียงดังแสบแก้วหู ทางด้านซ้ายเหมือนมีอะไรหลุดออกไป ทำให้ยานแกว่ง

.

ผมมือเย็นเฉียบ กุมคันบังคับแน่น

.

จะออกไปนอกชั้นบรรยากาศได้ก่อนยานพังหรือเปล่า ?

.

เชื้อเพลิงผมจะพอพายานหลุดออกจากชั้นบรรยากาศได้จริงหรือเปล่า ?

.

ผมหลับตา นึกถึงบ้าน ที่ผมยอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตเพื่อให้ได้กลับไป

.

ย้อนนึกถึงสิ่งที่ทำมาทั้งหมดที่ผ่านมา

.

.

.

จริงสินะ ที่ผ่านมาผมทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้จนหมดแล้ว

.

ผมทำดีที่สุดแล้ว

.

สิ่งที่เหลือ บางทีอาจเป็นโชคชะตา บางทีอาจเป็นความบังเอิญหรือ อะไรก็แล้วแต่ ผมคงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว

.

.

.

สุดท้ายผมก็ได้รู้ ว่าการที่เราได้ทำ “เต็มที่” หรือยัง มันอาจสำคัญมากกว่าการ “ไปถึง”หรือเปล่า

.

ผมยิ้มกับตัวเอง คลายมือจากคันบังคับ

.

หลับตา.. เอ่ยคำอำลากับโลกใบสีฟ้าสวย

.

.

.

..ผมไม่กังวลอีกต่อไปแล้ว ว่าท้ายที่สุด ผมจะทำมันสำเร็จหรือเปล่า..

.

.

.

.

.

.

....................